ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Φιλοσοφίας (21/11/2019), οι μαθητές της Β' Λυκείου στοχάστηκαν πάνω σε έννοιες όπως η αγάπη, ο έρωτας, η φιλία, καθώς και γνωστά αποφθέγματα και αναζήτησαν πληροφορίες για το έργο σημαντικών φιλοσόφων. Εργαζόμενοι σε ομάδες, δημιούργησαν πρωτότυπα έργα, όπως φιλοσοφικά δοκίμια, ζωγραφιές, φωτογραφίες, κόμικ και τραγούδια. Παρακάτω μπορείτε να δείτε μερικά από αυτά!

Έχετε αναρωτηθεί πότε αν αυτό που βλέπετε είναι όντως αυτό που νομίζετε;

Δεν είναι λίγες οι φορές που τα μάτια μας έχουν «παίξει» με την αντίληψή  μας. Μήπως λοιπόν είναι καιρός να αρχίσουμε να αμφισβητούμε και να βλέπουμε τα πράγματα αλλιώς; 

Με αφορμή αυτές τις παρατηρήσεις παίρνουμε ως παράδειγμα την ιστορία ενός ανθρώπου και  ενός  "μήλου".

Μια μέρα, καθώς ο ανθρωπάκος μας έκανε τον περίπατό του στη φύση, κάτι του τράβηξε την προσοχή… Ένα κατακόκκινο μήλο! Πάνω στην περιέργεια του μπήκε στον πειρασμό να το κόψει. Όταν όμως το έπιασε εκείνο άρχισε να διαλύεται, να γίνεται σκόνη και να χάνεται σιγά σιγά από τα χέρια του. Οι ερωτήσεις του ήταν πολλές και η έκπληξη και το ξάφνιασμά του ακόμα μεγαλύτερα. Έβγαλε τα γυαλιά του και προσπαθούσε να καταλάβει τι είχε μόλις συμβεί. Συνειδητοποίησε  πως κάτι λαμπύριζε και πως κάτι καταπίεζε κάτι άλλο. Ζαλισμένος όπως ήταν, μπροστά του εμφανίστηκε ένα πανί που έκρυβε κάτι. Τράβηξε το πανί και τότε άπλετο φως γέμισε τα μάτια του.

Έτσι κατάλαβε πως αυτό που έβλεπε είχε περισσότερα να πει σε σχέση με αυτά που νομίζετε πως ήξερε…

Μαρία Κοφινάκη, Δέσποινα Κοφινάκη, Ιωάννα Κουτουλάκη, Ειρήνη  Κοζύρη - Β1

               Αγάπη 

Η αγάπη είναι μια θάλασσα, κάποιες φορές ήρεμη, γαλήνια, κι άλλες φορές άγρια, γεμάτη πελώρια κύματα, έτοιμα να σε καταβροχθίσουν ζωντανό. Η αγάπη είναι φυλακή, ένα κελί που σε περιορίζει, αλλά κελί του οποίου οι μπάρες λυγίζουν στο άγγιγμα σου, και υποχωρούν και έχεις την επιλογή να φύγεις αλλά δεν το κάνεις, γιατί έχει ήδη γίνει κομμάτι σου, έχεις ήδη πάρει, έχεις ήδη δώσει τόσα πολλά για να φύγεις μακριά της. Η αγάπη είναι μια σπίθα. Τρεμοπαίζει και λάμπει και χορεύει στον αέρα, ένα πράγμα τόσο μικροσκοπικό, αλλά αρκετό να δώσει φως, ζωή στο παχύ σκοτάδι της νύχτας, κι όμως θανατηφόρο, ικανό να προκαλέσει πυρκαγιά και να χτυπήσει, να κάψει, να πονέσει, να κάνει καθετί όμορφο στάχτη. Η αγάπη είναι λουλούδι που όποτε ανθίζει όλοι το κοιτούν με δέος, αλλά έχει τις ρίζες της βαθιά μέσα σου και τρέφεται με το ίδιο σου το αίμα, και αν προσπαθήσεις να την κόψεις δεν θα σ’ αφήσει στ’ αλήθεια ποτέ, και αν τολμήσεις να την ξεπατώσεις, θα καταστραφείς κι εσύ μαζί της. Η αγάπη είναι η ίδια σου η σκιά. Σε ακολουθάει παντού, δεν λέει να σ’ αφήσει. Είναι χέρια που τυλίγονται γύρω απ’ το λαιμό σου και σου κόβουν την ανάσα, κι όμως είναι ένα τρυφερό άγγιγμα ικανό να ανακουφίσει όλο τον πόνο που σε τυραννάει. Είναι λύτρωση, ένα σκοινί που γδέρνει την παλάμη σου γιατί απλά δεν είναι αρκετά δυνατό για να κρατήσει όλο το βάρος σου, αλλά όσο κι αν υποφέρεις, όσο κι αν ματώνεις, όσο κι αν πονάς, δεν μπορείς να το αφήσεις, δεν τολμάς, γιατί εκεί όπου θα πέσεις θα είναι η ίδια η άβυσσος, γιατί χωρίς την αγάπη θα περιπλανιέσαι μόνος κι αβοήθητος, και εκείνον τον βουβό, αβάσταχτο πόνο στην καρδιά σου δεν θα μπορέσει ποτέ τίποτα να τον ανακουφίσει.

Κείμενο: Ελευθερία Δραμητινού - Β1

Ζωγραφιά: Αντζελίνα  Καρατζά -Β1

                                                                         Φιλία  

Τι εστί φιλία, φίλος;

Φίλος είναι αυτός που θα μπορείς πάντα να του χτυπάς την πόρτα, να σου ανοίγει, ν’ ακούει τι έχεις να του πεις, είτε καλό είτε κακό, να σε παρηγορεί, να σου λέει απλά δεν πειράζει εγώ σ’ αγαπάω για αυτό που είσαι.

Κάποιος ευκολότερα νιώθει καλά με ό,τι του είναι οικείο παρά με ό,τι είναι διαφορετικό. Είναι σημαντικό να έχεις κοινά στοιχεία με κάποιον ώστε να μπορέσεις να τον θεωρήσεις φίλο σου. Χρειάζονται οι κοινοί δρόμοι, οι παρόμοιες εμπειρίες, χρειάζεται να έχετε ένα κώδικα επικοινωνίας, να γελάτε με τα ίδια πράγματα. Όμως μήπως σημαντικότερες είναι οι διαφορές; Γνωστούς όλοι έχουμε πολλούς, φίλους όμως ελάχιστους.

Οπότε τι είναι φιλία;

Είναι αυτό που μοιράζεσαι τόσα χρόνια με αυτή τη φίλη;

Είναι να μπορείς να πεις στον άλλο όσα δε μπορείς να πεις κάποιες φορές ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό;

Είναι να ξέρεις πως ναι μεν υπάρχει περίπτωση κάποτε να σχολιάσετε το φίλο σας, να πείτε τα στραβά του, όμως να τον υπερασπίζεστε μέχρι τέλος;

Είναι να ψυχαναλύεστε, να μιλάτε για τα λάθη σας, για τις ενοχές σας, για τις αποτυχίες σας και να δέχεστε ο ένας τον άλλον γι’ αυτό που είναι;

Φιλία είναι να δέχεσαι και να αγαπάς τον άλλον όχι μόνο για τα κοινά σας, αλλά κυρίως για τα διαφορετικά σας.

Μαρία Κουναλάκη - Β1

Ὁ ἔρωτας, ὄνομα οὐσιαστικόν, πολύ οὐσιαστικόν, ἑνικοῦ ἀριθμοῦ, γένους οὔτε θηλυκοῦ οὔτε ἀρσενικοῦ, γένους ἀνυπεράσπιστου. Πληθυντικός ἀριθμός οἱ ἀνυπεράσπιστοι ἔρωτες. Πληθυντικός Αριθμός, Κ. Δημουλά

Ο έρωτας από γραμματική άποψη είναι όνομα ουσιαστικό. Όνομα πολύ ουσιαστικό αν εξεταστεί ως προς τη σημασία που έχει στη ζωή μας, στη ζωή των ανθρώπων. Γιατί όμως είναι ουσιαστικός ο έρωτας; Ή καλύτερα τι είναι έρωτας; Ο έρωτας καθορίζεται ως ουσιαστικό ενικού αριθμού, καθώς δεν μπορεί ως συναίσθημα να αναφέρεται παρά σε ένα άτομο. Ενώ το γένος του δεν είναι ούτε θηλυκό ούτε αρσενικό. Είναι ένα ισχυρότατο συναίσθημα διατρέχοντας και συχνά καθορίζοντας τη ζωή των περισσότερων ανθρώπων. Εφόσον ο έρωτας διαταράσσει τον κόσμο μας, γιατί ερωτευόμαστε; Μήπως είναι από ανάγκη; Η ανάγκη να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας, να νιώσουμε ζεστασιά και οικειότητα; Για ποιο λόγο οι άνθρωποι αφήνουν τον κεραυνό της έλξης να διαπεράσει το κορμί τους, να ξυπνήσει τις πεταλούδες στο στομάχι και αυτές να αρχίσουν τον ξέφρενο χορό τους, προσπαθώντας απελπισμένα να σκαρφαλώσουν στα χείλη, έτσι ώστε να εκφράσουν ένα καταρράκτη συναισθημάτων; Μπορεί όμως να ολοκληρωνόμαστε σαν άτομα, έτσι; Αυτή δεν είναι η απάντηση; Κανείς δεν πρόκειται να μάθει. Ποτέ κανείς δεν θα μπορέσει να ξεφύγει από τα δίχτυα αυτού του τραγουδιού που μαγεύει τα αυτιά των ανθρώπων με την γλυκιά μελωδία της καρδιάς και τους εθιστικούς στίχους. Κι έτσι σαν ναρκωτικό ο έρωτας κρατά τους ανθρώπους φυλακισμένους, αφήνοντας τους ανυπεράσπιστους να ψάχνουν τη λογική την οποία έχουν χάσει.

Κείμενο: Γεωργία Μπούζι, Ιωάννα Λιουδάκη, Μαριλένα Μακράκη, Ίνα Λαπούσι, Βάσω Μαραγκάκη -Ζωγραφιά: Μαριλένα Μακράκη - Β2


    

Τα πάντα ρέουν Μου λεν να γράψω για τον έρωτα μα δεν μπορώ πώς να γράψω για κάτι που δεν κατανοώ Χρόνια τώρα προσπαθώ να εξηγήσω μα δεν μπορώ πουθενά να καταλήξω Λένε πως προκαλεί πρόωρες σπάσεις στην καρδιά μα δεν ξέρω τί είναι ο έρωτας τελικά; Ποιος μπορεί κάτι να μου πει μονάχα από ταινίες κοντά του έχω βρεθεί Φοβάμαι ίσως, γι΄αυτόν να τραγουδήσω φοβάμαι πως δεν θα μπορέσω να μιλήσω Στίχοι χιλιάδες μεσ' το μυαλό μα είναι άχρωμοι, ξέμπαρκοι, πρώτη φορά συμβαίνει αυτό Ένας τρελός συλλογισμός χωρίς νόημα στιχάκια χλιαρά συνηθισμένα, λίγο απρόσιτα Στα τραγούδια μου εξηγώ τις πιο σύνθετες μου σκέψεις μα το γόρδιο δεσμό μόνο με ξίφος ξεδένεις Γράφω τραγούδια, έτσι μιλάω πώς να μιλήσω όμως  για αυτό που ούτε καν τραγουδάω… Είναι το θέμα αυτό ρευστό όπως και κάθε μου πρόταση στηριγμένη είναι η ζωή πάνω σε μια υπόθεση Τα πάντα ρέουν τα πάντα αλλάζουν φιλοσοφία είναι η ζωή τα πάντα ρέουν τα πάντα αλλάζουν όλοι ερωτεύονται ίσως και εγώ κάποια στιγμή Στίχοι: Ειρήνη Παπαζαχαριάκη, Γιάννης Παντερμαράκης Μουσική: Άγγελος Μπιντιρίνης, Γιώργος Λαβδάκης - Β2

Η Αγάπη και ο Έρωτας Η αγάπη και ο έρωτας Δυο έννοιες μεγάλες Και πώς να τις χωρέσουμε Μέσα σε μαντινάδες Η αγάπη λέξη ιερή Δεν μπαίνει στα βιβλία Κι όποιος την έχει αισθανθεί Την θεωρεί αξία Δεν βρέθηκε άνθρωπος ποτέ Να την αμφισβητήσει Κι άμα ανάψει η φλόγα της Δεν πρόκειται να σβήσει Ο έρωτας έρχεται ξαφνικά Και δύσκολα περνάει Όμως μετά από καιρό Ξεχνάς και σε ξεχνάει Κι αν τύχει και ο έρωτας Σε δείξει με το βέλος Τότε θα είναι δύσκολο Διαμάχη δίχως τέλος Κι όσο περνάνε οι καιροί Κι ο έρως δεν βαστάει Η αγάπη μένει δυνατή Και όλα τα ξεπερνάει Μαρτίνα Γαρεφαλάκη Ευαγγελία Γεροντή Μαρία Γεροντή Γιώργος Γεροντής -Β1

Μάνος Ρουμπελάκης, Μάνος Χρονάκης, Στέφανος Σκουληκάρης, Γιώργος Πυργιωτάκης - Β3